дневник заведен 20-08-2008
постоянные читатели [31]
Agamemnon, Amaru, Azi Dahaka, blueskyup, DAVID MELIKYAN, Ewige, Gork, Madison, Mechanical Priest, MusicAniMato, NavRe, NekoTheSpook, october trees, paws, Philip Rhayader, Pulka, Roderick Usher, RosesSpring, Scream Sam, Seele, Valoo, Witchking, ZeppLondon, zviozdniy, Алиса в стране чудес, Демон этого города, Император Фридрихъ, Каприз, Молот Торы, Осень, Так_получилось
Agamemnon, Amaru, Azi Dahaka, blueskyup, DAVID MELIKYAN, Ewige, Gork, Madison, Mechanical Priest, MusicAniMato, NavRe, NekoTheSpook, october trees, paws, Philip Rhayader, Pulka, Roderick Usher, RosesSpring, Scream Sam, Seele, Valoo, Witchking, ZeppLondon, zviozdniy, Алиса в стране чудес, Демон этого города, Император Фридрихъ, Каприз, Молот Торы, Осень, Так_получилось
цитатник:
- • лента
дневник:
- • список
- • календарь записей
- • группы записей
- • rss
хочухи:
- • группы хочух
- • rss
интересы [39]
психология, музыка, MySQL, php, магия, рок, живопись, буддизм, гитара, манга, Сальвадор Дали, философия, Сатанизм, классика, Готика, Бах, анимэ, Эрих Мария Ремарк, xml, флейта, кантри, язычество, Метал, Шопен, оккультизм, Габриель Гарсия Маркес, фолк, вампиризм, Джазз, Фридрих Ницше, Индуизм, Ajax, Сомерсет Моем, синематограф (с), Эл Греко, фолклер, кабала, старые боги, сиски
психология, музыка, MySQL, php, магия, рок, живопись, буддизм, гитара, манга, Сальвадор Дали, философия, Сатанизм, классика, Готика, Бах, анимэ, Эрих Мария Ремарк, xml, флейта, кантри, язычество, Метал, Шопен, оккультизм, Габриель Гарсия Маркес, фолк, вампиризм, Джазз, Фридрих Ницше, Индуизм, Ajax, Сомерсет Моем, синематограф (с), Эл Греко, фолклер, кабала, старые боги, сиски
30-07-2009 13:00 5Ђb DaЂd-@ktaЂh oxЂЃvx‚t g DaЂd-?Š
Многобукафф. Философские рассуждения аффтара на тему значения и естесства Глупости, а так же про Слепого (Мальхут), Жреца (Есод) и Льва (Кетер). На армянском языке.
Չարագործի իմիջից մինչև հերոսի իմիջ՝ նույնն է, ինչ գրոտեսկից մինչև երկերեսանիություն: Մարդու մեջ սիրո արժանի ոչինչ չկա, ու հոգու խորքում դա գիտի ամեն գիտակից մարդ: Ցանկացած մարդու կյանքն անաչառ աչքով նայելիս զզվանք է հարուցում իր սեղանի տակ կպցրած խլինքներով ու դրանցից էլ շատ ստով:
Ամեն մարդ իր խղճի հետ բազմակի պայմանագրի է գնում: Ամեն մարդ իր արած ամեն տականքություն ամենահիմնավոր կերպով կարդարացնի:
Մարդիկ պատրաստ են տառապես իրենց չգործած մեղքերի համար: Պատրաստ են վախենալ վիշապներից, երբևէ վիշապ տեսած չլինելով: Պատրաստ են սիրել մի բան, որը միայն ներշնչվել է նրանց ու իրականում գոյություն չունի:
Պատրաստ են ատել մի բան, որի մասին պատկերացում չունեն: Պատրաստ են ծաղրել, ինչ չեն հասկանում: Պատրաստ են ջարդել, ինչ իրենցը չի:
Ու...
Կույր մարդիկ առաջ են քայլում՝ սեփական ճշմարտացիության զգացողությամբ տոգորված: «Ճիշտ եմ ես, միայն ես ու նրանք, ովքեր իմ հետ համաձայն են»: Նրանց հետևից քայլում են կույր վախկոտները, որոնք տոգորված են ուրիշի ճշմարտացիության զգացողությամբ:
Մարդիկ չեն կատարելագործվում, որովհետև նրանց նշել են կատարելության սահման (օրինակ՝ քյառթերի «ճիշտը»): Արա այսպես, ու դու վերջն ես:
Մարդիկ, որոնք չեն հավատում իրենք իրենց, խղճուկ են: Մարդիկ, որոնք հավատում են, հիմար են:
Ու այդ նեղմիտներից ոչ մեկը չի հասկանա, որ բոլորն էլ իրականում ճիշտ են, ու որ բոլորն էլ իրականում սխալ են:
Ու որ մարդը սովորել է լինել ինչ ասես, բացի մարդ լինելուց: Տխուր է:
Երկար մտորումներից հետո պարզ դառավ, որ դա անօգուտ, հակատրամաբանական կամ անիմաստ բաներ անելու ունակությունն է: Կարճ ասած՝ հիմարություններ անելը:
Ցանկացած կենդանի իր մտավոր ունակությունների չափով ինքն իրեն ու երբեմն ուրիշներին օգուտ է բերում:
Չկա: Ու հիմար Մարդը սիրում է այն, ինչ սիրո արժանի չի: Ու դրանով էլ Մարդ է:
Հիմարություններին տարբեր գեղեցիկ անուններ են տալիս, բայց դրանից նրանք չեն դադարում հիմարություն լինել:
Արդյո՞ք դա վատ է: Չեմ կարծում: Հիմարությունը հիմարություն է իր դատարկությամբ, բայց դատարկությունը կարող է լինել ամեն ինչ: Չմոռանանք, որ Տարոյի զրոյական քարտը, որի մասին գրել եմ իմ առաջին գրառման մեջ, հենց Հիմարն է:
Ամեն ինչ ծնվում է Հիմարից: Ոչ թե ստերեոտիպային հիմարից, այլ մի բանից, որին նպատակներ ու պատճառահետևանքային տրամաբանական կապեր չեն առաջնորդում (նույնիսկ եթե դա տեսնելու համար պետք է ավելի խորը նայել):
Ամեն ինչ, որ ծնվում է Հիմարից, Մայա-իլյուզիայի մասն է դառնում:
Արդյո՞ք վատ է Մայա-իլյուզիան: Չէի ասի: Քանի դեռ Մարդ-Հիմարը չի կորցնում Մարդ-Կենդանուն, դա նրա գոյության ուղիղ կեսն է: Մայայից դուրս գալիս մարդը կամ դադարեցնում է իր գոյությունը (Աջ Ձեռքի Ճանապարհի դեպքում՝ լուծվում Աբսոլյուտի մեջ, ինչի օրինակ է բուդդիստական Նիրվանան), կամ կորցնում իր մարդկային սկիզբը: Որովհետև Մարդ-Հիմարը չի կարող գոյատևել առանց իր օդի՝ Մայայի:
Երբ Մարդ-Հիմարը կորցնում է Մարդ-Կենդանուն, նրա Մայան կորցնում է կապն իրականության հետ: Մարդը սկսում է ապրել ստի մեջ, կամ էլ, Ձախ Ձեռքի Ճանապարհի դեպքում, անջատվում է ֆիզիկական թաղանթից ու դառնում լրիվ ուրիշ մակարդակի արարած: Աջ Ձեռքի Ճանապարհի կիրառումն այս դեպքում (ինչպիսին անում են, օրինակ, քրիստոնյաներն ու կրիշնաիտները), առնվազն հակաբարոյական է: Քանի որ այս դեպքում մարդը զրկված է Աբսոլյուտը ճանաչելու ու նրան միաձուլվելու հնարավորությունից: Նրան ցույց են տալիս կեղծ «Պսևդոաբսոլյուտ», որին նա ձուլվում է՝ ավելացնելով դրա ուժը: Աստվածացված անհատականությունների պաշտանմունքը դրա պարզ օրինակ է:
Դրա համար էլ ես միշտ ասել եմ, որ աստված դառնալը շատ կեղտոտ բիզնես է: Պատկերացրեց Կույրերի թագավորություն, որի կենտրոնում Առյուծ է նստած, ու Քրմերը Կույրերին (իսկ Մարդ-Կենդանուն կորցրած Մարդ-Հիմարը հենց Կույր է), փրկության խոստումներ տալով, տանում են Առյուծի որջը, որտեղ Կույրերը երջանիկ պատրաստակամությամբ թռչում են Առյուծի երախը:
Մի՞թե տարօրինակ է, որ երբ հայտնվում է մի Տեսնող ու սկսում կռվել Առյուծի դեմ, Կույրերը Քրմերի հրահրանքով միանգամից հարձակվում են նրա վրա՝ պաշտպանելով իրենցով սնվող մակաբույծին՝ Առյուծին:
Չարագործի իմիջից մինչև հերոսի իմիջ՝ նույնն է, ինչ գրոտեսկից մինչև երկերեսանիություն: Մարդու մեջ սիրո արժանի ոչինչ չկա, ու հոգու խորքում դա գիտի ամեն գիտակից մարդ: Ցանկացած մարդու կյանքն անաչառ աչքով նայելիս զզվանք է հարուցում իր սեղանի տակ կպցրած խլինքներով ու դրանցից էլ շատ ստով:
Ամեն մարդ իր խղճի հետ բազմակի պայմանագրի է գնում: Ամեն մարդ իր արած ամեն տականքություն ամենահիմնավոր կերպով կարդարացնի:
Մարդիկ պատրաստ են տառապես իրենց չգործած մեղքերի համար: Պատրաստ են վախենալ վիշապներից, երբևէ վիշապ տեսած չլինելով: Պատրաստ են սիրել մի բան, որը միայն ներշնչվել է նրանց ու իրականում գոյություն չունի:
Պատրաստ են ատել մի բան, որի մասին պատկերացում չունեն: Պատրաստ են ծաղրել, ինչ չեն հասկանում: Պատրաստ են ջարդել, ինչ իրենցը չի:
Ու...
Կույր մարդիկ առաջ են քայլում՝ սեփական ճշմարտացիության զգացողությամբ տոգորված: «Ճիշտ եմ ես, միայն ես ու նրանք, ովքեր իմ հետ համաձայն են»: Նրանց հետևից քայլում են կույր վախկոտները, որոնք տոգորված են ուրիշի ճշմարտացիության զգացողությամբ:
Մարդիկ չեն կատարելագործվում, որովհետև նրանց նշել են կատարելության սահման (օրինակ՝ քյառթերի «ճիշտը»): Արա այսպես, ու դու վերջն ես:
Մարդիկ, որոնք չեն հավատում իրենք իրենց, խղճուկ են: Մարդիկ, որոնք հավատում են, հիմար են:
Ու այդ նեղմիտներից ոչ մեկը չի հասկանա, որ բոլորն էլ իրականում ճիշտ են, ու որ բոլորն էլ իրականում սխալ են:
Ու որ մարդը սովորել է լինել ինչ ասես, բացի մարդ լինելուց: Տխուր է:
Երկար մտորումներից հետո պարզ դառավ, որ դա անօգուտ, հակատրամաբանական կամ անիմաստ բաներ անելու ունակությունն է: Կարճ ասած՝ հիմարություններ անելը:
Ցանկացած կենդանի իր մտավոր ունակությունների չափով ինքն իրեն ու երբեմն ուրիշներին օգուտ է բերում:
Չկա: Ու հիմար Մարդը սիրում է այն, ինչ սիրո արժանի չի: Ու դրանով էլ Մարդ է:
Հիմարություններին տարբեր գեղեցիկ անուններ են տալիս, բայց դրանից նրանք չեն դադարում հիմարություն լինել:
Արդյո՞ք դա վատ է: Չեմ կարծում: Հիմարությունը հիմարություն է իր դատարկությամբ, բայց դատարկությունը կարող է լինել ամեն ինչ: Չմոռանանք, որ Տարոյի զրոյական քարտը, որի մասին գրել եմ իմ առաջին գրառման մեջ, հենց Հիմարն է:
Ամեն ինչ ծնվում է Հիմարից: Ոչ թե ստերեոտիպային հիմարից, այլ մի բանից, որին նպատակներ ու պատճառահետևանքային տրամաբանական կապեր չեն առաջնորդում (նույնիսկ եթե դա տեսնելու համար պետք է ավելի խորը նայել):
Ամեն ինչ, որ ծնվում է Հիմարից, Մայա-իլյուզիայի մասն է դառնում:
Արդյո՞ք վատ է Մայա-իլյուզիան: Չէի ասի: Քանի դեռ Մարդ-Հիմարը չի կորցնում Մարդ-Կենդանուն, դա նրա գոյության ուղիղ կեսն է: Մայայից դուրս գալիս մարդը կամ դադարեցնում է իր գոյությունը (Աջ Ձեռքի Ճանապարհի դեպքում՝ լուծվում Աբսոլյուտի մեջ, ինչի օրինակ է բուդդիստական Նիրվանան), կամ կորցնում իր մարդկային սկիզբը: Որովհետև Մարդ-Հիմարը չի կարող գոյատևել առանց իր օդի՝ Մայայի:
Երբ Մարդ-Հիմարը կորցնում է Մարդ-Կենդանուն, նրա Մայան կորցնում է կապն իրականության հետ: Մարդը սկսում է ապրել ստի մեջ, կամ էլ, Ձախ Ձեռքի Ճանապարհի դեպքում, անջատվում է ֆիզիկական թաղանթից ու դառնում լրիվ ուրիշ մակարդակի արարած: Աջ Ձեռքի Ճանապարհի կիրառումն այս դեպքում (ինչպիսին անում են, օրինակ, քրիստոնյաներն ու կրիշնաիտները), առնվազն հակաբարոյական է: Քանի որ այս դեպքում մարդը զրկված է Աբսոլյուտը ճանաչելու ու նրան միաձուլվելու հնարավորությունից: Նրան ցույց են տալիս կեղծ «Պսևդոաբսոլյուտ», որին նա ձուլվում է՝ ավելացնելով դրա ուժը: Աստվածացված անհատականությունների պաշտանմունքը դրա պարզ օրինակ է:
Դրա համար էլ ես միշտ ասել եմ, որ աստված դառնալը շատ կեղտոտ բիզնես է: Պատկերացրեց Կույրերի թագավորություն, որի կենտրոնում Առյուծ է նստած, ու Քրմերը Կույրերին (իսկ Մարդ-Կենդանուն կորցրած Մարդ-Հիմարը հենց Կույր է), փրկության խոստումներ տալով, տանում են Առյուծի որջը, որտեղ Կույրերը երջանիկ պատրաստակամությամբ թռչում են Առյուծի երախը:
Մի՞թե տարօրինակ է, որ երբ հայտնվում է մի Տեսնող ու սկսում կռվել Առյուծի դեմ, Կույրերը Քրմերի հրահրանքով միանգամից հարձակվում են նրա վրա՝ պաշտպանելով իրենցով սնվող մակաբույծին՝ Առյուծին:
Группы [ Out of Sansara ]
[ Вселенский Трындец ]
Комментарии:
alarum em esqan kardam , sorry
miqich karch gri eli , pliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiZ
miqich karch gri eli , pliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiZ
Сел и заплакал от отчаянья....
[Print]
ZeppLondon